Φώς και σκοτάδι.
Πώς να περιγραφεί το σκοτάδι αν δεν έχει πέσει λίγο έστω φώς επάνω του;
Και πώς το φώς να υπάρξει μόνο του, χωρίς τις σκιές του οτιδήποτε στέκεται μπροστά του για να το ορίσει;
Σκοτάδι ή φώς δεν έχει σημασία. Τίποτε δεν είναι ορατό, στην απολυτότητα κάποιου από αυτά τα δύο. Το πρώτο απορροφά την εικόνα, το άλλο την καίει. Κι όμως, η αρμονία είναι εκεί...μεταξύ των απολυτοτήτων του σκότους και του φωτός. Η γαλήνη βρίσκεται σ’ αυτά. Σε οποιαδήποτε μεσοκατάσταση/μεσοδιάσταση, εκεί αναπνέει ο άνθρωπος, αφήνοντας να εισχωρήσουν μέσα του όλα τα γκρίζα, μέχρι η θολή διαδρομή να φτάσει στο τέρμα της...στην αρχή ξανά.
Κι αν σ’ όλη την οδοιπορία έχει συνειδητά-ποιήσει τις αποχρώσεις, τότε θα βρεθεί πιο κοντά στο φώς ή το σκοτάδι, πιό φωτεινά ή έστω πιό σκοτεινά γεμάτος. Κι ας είναι το τέρμα το τίποτε ή το άπειρο.
